ลิงลมเป็นวานรชนิดหนึ่ง ไม่มีหาง ตาโต ลำตัวสีเหลืองอมน้ำตาลหรืออมเทา ส่วนท้องสีซีดกว่า สันจมูกสีขาว ขอบตาคล้ำ แนวสันหลังเป็นสีเข้มตลอดหนัง ตัวเล็ก น้ำหนักประมาณ 1-2 กิโลกรัม 

ลิงลมที่พบในพื้นที่ส่วนใหญ่ของประเทศไทยชนิดนี้ มีชื่อเรียกจำเพาะเจาะจงว่า ลิงลมเบงกอล (Nycticebus bengalensis) เคยจัดเป็นชนิดย่อยของลิงลมใต้ (Nycticebus coucang) ต่อมาในปี 2546 นักวานรวิทยาเห็นควรให้ลิงลมเบงกอลแยกออกเป็นชนิดของตัวเองโดยอาศัยการวิเคราะห์ทางพันธุกรรรม โดยทั่วไปลิงลมในสกุล Nycticebus มีลักษณะภายนอกคล้ายกันมากจนจำแนกได้ยาก 

ส่วนลิงลมใต้ก็พบได้ในประเทศไทยเหมือนกัน โดยพบได้เฉพาะที่ภาคใต้ นับจากคอคอดกระลงไป ดังนั้นเมื่อเอ่ยถึงลิงลม หากเป็นพื้นที่เหนือคอคอดกระ จะหมายถึงลิงลมเบงกอล แต่ถ้าเป็นพื้นที่ภาคใต้นับจากคอคอดกระลงไปเกือบถึงจังหวัดชายแดนภาคใต้ อาจหมายถึงลิงลมเบงกอลหรือลิงลมซุนดาก็ได้เพราะพบทั้งสองชนิด 

ลิงลมอาศัยอยู่บนต้นไม้ ปีนป่ายตามกิ่งไม้อย่างเชื่องช้า แต่เมื่อมีลมพัดแรงจะเคลื่อนที่ได้เร็วขึ้น และสามารถฉกจับแมลงได้อย่างรวดเร็ว อาหารหลักคือแมลง นก สัตว์เลี้ยงลูกด้วยน้ำนมขนาดเล็ก สัตว์เลื้อยคลาน ผลไม้ น้ำหวาน และเกสรดอกไม้ ออกหากินเวลากลางคืน ตอนกลางวันจะหลับตามง่ามไม้ หากินโดยลำพัง บางครั้งอาจพบเป็นคู่หรือเป็นครอบครัว ออกลูกทีละตัว ออกเป็นแฝดบ้างแต่ไม่บ่อยนัก ลูกลิงลมอาศัยอยู่กับแม่เป็นเวลา 6-9 เดือน พบได้ตลอดแผ่นดินใหญ่ของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ จนเกือบสุดชายแดนภาคใต้ของไทย



ยังมีลิงลมอีกชนิดหนึ่งคือ ลิงลมแคระ  (N. pygmaeus) รูปร่างคล้ายกันแต่ตัวเล็กกว่ามาก น้ำหนักเพียง 250-400 กรัมเท่านั้น สีสันค่อนไปทางสีส้ม และไม่มีเส้นกลางสันหลัง พบในประเทศลาว เวียดนาม และกัมพูชา นักวิทยาศาสตร์บางคนจำแนกให้มีลิงลมอีกชนิดหนึ่งคือ ลิงลมกลาง (Intermediate Slow Loris, N. intermedius) รูปร่างคล้ายลิงลมแต่เล็กกว่า อาศัยอยู่ในจีนตอนใต้และเวียดนามตอนเหนือ

ทราบหรือไม่?

●นายพรานบางคนมีความเชื่อผิด ๆ ว่าลิงลมเป็นตัวนำโชคร้าย ถ้าเข้าป่าล่าสัตว์แล้วเห็นลิงลมจะไม่เห็นสัตว์อื่นให้ล่า ลิงลมจึงถูกยิงทิ้งด้วยความชิงชังเสียมาก