หมาหริ่งไม่ใช่หมา แต่เป็นสัตว์กินเนื้อในวงศ์เดียวกับนาก หมาไม้ และเพียงพอน หมาหริ่งพม่าเป็นหนึ่งในหมาหริ่งสองชนิดที่มีอยู่ในเมืองไทย ตัวเต็มวัยมีน้ำหนัก 1-3 กิโลกรัม ลำตัวยาว ความยาวหัว-ลำตัว 330-430 มิลลิเมตร หางฟู ยาว 150-230 มิลลิเมตร ขาสั้นแบบเดียวกับแบดเจอร์ทั่วไป อุ้งตีนกว้างและมีสัน เล็บยาวแข็งแรง ระหว่างนิ้วมีพังผืดเล็กน้อย ขนสีน้ำตาลหรือเทา ขนชั้นในสีอ่อน หัวมีส่วนสีขาวสามแต้มใหญ่ คือรอบตาและหางตาทั้งสองข้าง และตรงระหว่างตา รอบปลายจมูกและปากสีดำ หัวและหน้าผากสีดำ มีเส้นสีขาวแคบ ๆ พาดตามแนวสันหลังตั้งแต่หัวจนถึงโคนหาง ส่วนในหมาหริ่งจีนเส้นหลังสีขาวนี้จะลากไปไม่ถึงโคนหาง 

หมาหริ่งพม่าอาศัยได้ทั้งในป่าและทุ่งหญ้า มีเขตกระจายพันธุ์อยู่ตั้งแต่เนปาล ตะวันออกเฉียงเหนือของอินเดีย พม่า จีนตอนใต้ เวียดนาม ลาว ไทย กัมพูชา และเกาะชวา (ชนิดย่อย M. p. orientalis) หมาหริ่งตัวผู้มีพื้นที่หากิน 0.04 - 0.09 ตารางกิโลเมตร 

คาดว่าสัตว์ในสกุลนี้ทั้งหมดหากินโดยลำพัง ยกเว้นฤดูผสมพันธุ์ อาศัยอยู่บนพื้นดินเป็นหลัก แต่ก็ปีนต้นไม้ได้ หากินเวลากลางคืนโดยเฉพาะช่วงหัวค่ำและใกล้รุ่ง ส่วนในเวลากลางวันจะหลับพักในโพรง หมาหริ่งอาศัยโพรงเก่าของสัตว์ชนิดอื่น ไม่ขุดโพรงเอง อาหารหลักคือแมลง ไส้เดือน หนู กบ คางคก กิ้งก่า นก ไข่นก นอกจากนี้ยังกินซากและผลไม้ด้วย มีฟันใหญ่ที่สุดในบรรดาสัตว์ในสกุลหมาหริ่ง (Melogale) ทั้งหมด คาดว่าพัฒนามาเพื่อขบเปลือกหอยทากซึ่งเป็นอาหารโปรด

ข้อมูลด้านชีววิทยาของหมาหริ่งพม่ามีน้อยมาก ในไทย หมาหริ่งพม่าออกลูกเฉลี่ยครั้งละ 3 ตัว ออกลูกในโพรง ก่อนฤดูฝนเล็กน้อย  แม่หมาหริ่งเลี้ยงลูกในโพรงเป็นเวลา 2-3 สัปดาห์ ในแหล่งเพาะเลี้ยงมีชีวิตอยู่ได้ 10 ปี

ปัจจุบันหมาหริ่งพม่ายังไม่นับว่าเป็นสัตว์ใกล้สูญพันธุ์ แต่ในอนาคตก็อาจจะต้องประสบเคราะห์กรรมเช่นเดียวกับสัตว์ชนิดอื่น ๆ เนื่องจากถิ่นที่อยู่อาศัยกำลังหดเล็กลงเรื่อย ๆ ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ถูกล่าเป็นอาหาร และเพื่อเอาหนัง บางครั้งก็อาจถูกกำจัดทิ้งเนื่องจากเป็นพาหะนำวัณโรคมาสู่ปศุสัตว์ ไอยูซีเอ็นประเมินสถานภาพของหมาหริ่งพม่าว่าข้อมูลไม่เพียงพอ