ลิงลมเป็นวานรชนิดหนึ่ง ไม่มีหาง ตาโต ลำตัวสีเหลืองอมน้ำตาลหรืออมเทา ส่วนท้องสีซีดกว่า สันจมูกสีขาว ขอบตาคล้ำ แนวสันหลังเป็นสีเข้มตลอดหนัง ตัวเล็ก น้ำหนักประมาณ 1-2 กิโลกรัม 

ในประเทศไทยพบลิงลมสองชนิด คือ ลิงลมเหนือ (Nycticebus bengalensis) และ ลิงลมใต้ (Nycticebus coucang) ลิงลมทั้งสองชนิดมีลักษณะภายนอกคล้ายกันมากจนจำแนกได้ยาก บางแหล่งถือว่าเป็นสัตว์ชนิดเดียวกัน ในบัญชีแนบท้ายกฎกระทรวง กำหนดให้เป็นสัตว์ป่าบางชนิดเป็นสัตว์ป่าคุ้มครอง พ.ศ. 2546 ก็เรียกรวมกันว่า ลิงลม และใช้ชื่อวิทยาศาสตร์ว่า (Nycticebus coucang) 

ลิงลมที่พบในพื้นที่ส่วนใหญ่ของประเทศไทยชนิดนี้ มีชื่อเรียกจำเพาะเจาะจงว่า ลิงลมเหนือ (Nycticebus bengalensis) เคยจัดเป็นชนิดย่อยของลิงลมใต้ (Nycticebus coucang) ต่อมาในปี 2546 นักวานรวิทยาเห็นควรให้ลิงลมเหนือแยกออกเป็นชนิดของตัวเองโดยอาศัยการวิเคราะห์ทางพันธุกรรรม โดยทั่วไปลิงลมในสกุล Nycticebus มีลักษณะภายนอกคล้ายกันมากจนจำแนกได้ยาก 

ส่วนลิงลมใต้ก็พบได้ในประเทศไทยเหมือนกัน โดยพบได้เฉพาะที่ภาคใต้ถัดจากคอคอดกระลงไป ดังนั้นเมื่อเอ่ยถึงลิงลมในพื้นที่เหนือคอคอดกระ จะหมายถึงลิงลมเหนือ แต่ถ้าเป็นพื้นที่ภาคใต้นับจากคอคอดกระลงไปเกือบถึงจังหวัดชายแดนภาคใต้ อาจหมายถึงลิงลมเหนือหรือลิงลมซุนดาก็ได้เพราะพบทั้งสองชนิด 

ลิงลมอาศัยอยู่บนต้นไม้ ปีนป่ายตามกิ่งไม้อย่างเชื่องช้า แต่เมื่อมีลมพัดแรงจะเคลื่อนที่ได้เร็วขึ้น และสามารถฉกจับแมลงได้อย่างรวดเร็ว อาหารหลักคือแมลง นก สัตว์เลี้ยงลูกด้วยน้ำนมขนาดเล็ก สัตว์เลื้อยคลาน ผลไม้ น้ำหวาน และเกสรดอกไม้ ออกหากินเวลากลางคืน ตอนกลางวันจะหลับตามง่ามไม้ หากินโดยลำพัง บางครั้งอาจพบเป็นคู่หรือเป็นครอบครัว ออกลูกทีละตัว ออกเป็นแฝดบ้างแต่ไม่บ่อยนัก ลูกลิงลมอาศัยอยู่กับแม่เป็นเวลา 6-9 เดือน พบได้ตลอดแผ่นดินใหญ่ของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ จนเกือบสุดชายแดนภาคใต้ของไทย

ทราบหรือไม่?

●นายพรานบางคนมีความเชื่อผิด ๆ ว่าลิงลมเป็นตัวนำโชคร้าย ถ้าเข้าป่าล่าสัตว์แล้วเห็นลิงลมจะไม่เห็นสัตว์อื่นให้ล่า ลิงลมจึงถูกยิงทิ้งด้วยความชิงชังเสียมาก