ลักษณะทั่วไป

หมาหริ่งไม่ใช่หมา เป็นสัตว์ล่าเนื้อประเภทเพียงพอน หนัก 1-3 กิโลกรัม ความยาวหัว-ลำตัว 33-43 เซนติเมตร หางเป็นพวงยาว 15-23 เซนติเมตร ขาสั้น อุ้งตีนกว้างมีสัน เล็บใหญ่ มีพังผืดระหว่างนิ้วบางส่วน ลำตัวมีสีดำหรือสีเทา ใต้ลำตัวสีอ่อน หัวขาว มีเส้นสีขาวพาดเป็นทางไปตามปาก และอีกเส้นหนึ่งพาดตั้งแต่กลางหน้าผากผ่านไปตามแนวสันหลังไปจนถึงโคนหาง 

ถิ่นที่อยู่อาศัย

หมาหริ่งมีเขตกระจายพันธุ์อยู่ใน เนปาล ตะวันออกเฉียงเหนือของอินเดีย พม่า ตอนใต้ของจีน เวียดนาม ลาว ไทย และอาจพบในกัมพูชาด้วย อาศัยได้ทั้งในป่า ป่าดิบเขา ป่าสน ทุ่งแบบซะวันนา ทุ่งหญ้า หรือแม้แต่นาข้าว พบได้ตั้งแต่ระดับน้ำทะเลจนถึง 1,950 เมตร 

อุปนิสัย

หมาหริ่งหากินตอนกลางคืนเป็นหลัก ส่วนใหญ่อยู่ในช่วงพลบค่ำและใกล้รุ่ง ส่วนใหญ่หากินบนพื้นดิน อาจขึ้นต้นไม้เพื่อจับแมลงหรือหอยทากกินบ้าง หมาหริ่งมีฟันใหญ่กว่าสัตว์ในสกุลเดียวกันทั้งหมด ซึ่งอาจเป็นการปรับตัวเพื่อขบเปลือกของแมลงและสัตว์มีเปลือกแข็งโดยเฉพาะ อาหารหลักคือสัตว์ตัวเล็ก ๆ เช่นหนู กบ คางคก กิ้งก่า นก ไข่ แมลง ต่าง ๆ รวมถึงผลไม้ บางครั้งก็อาจกินซากด้วย หมาหริ่งใช้เวลาหากินเพียงสั้น ๆ เท่านั้น เวลาที่เหลือของวันจะหมดไปกับการนอน หมาหริ่งจะไม่ขุดรังเอง รังพักผ่อนของหมาหริ่งจะเป็นโพรงหรือหลืบตามธรรมชาติ หมาหริ่งตัวผู้มีอาณาเขตหากินประมาณ 25-56 ไร่ ซึ่งครอบคลุมพื้นที่ของตัวเมียหลายตัว 

เช่นเดียวกับสัตว์ในสกุล Melogale ทั้งหมด หมาหริ่งจะหากินเพียงลำพัง นอกจากในฤดูผสมพันธุ์เท่านั้น
ชนิดย่อย Melogale personata orientalis พบในเกาะชวา

ชีววิทยา

หมาหริ่งออกลูกครอกละประมาณ 3 ตัว ในช่วงก่อนฤดูฝน แม่หมาหริ่งออกลูกและเลี้ยงลูกในโพรงนานราว 2-3 สัปดาห์ ในแหล่งเพาะเลี้ยงมีอายุได้ถึง 10 ปี 

สถานภาพ

หมาหริ่งพบได้ไม่บ่อยนักในธรรมชาติ จำนวนประชากรกระจายเป็นหย่อมในบางพื้นที่  บางพื้นที่หมาหริ่งถูกมนุษย์ล่าเพื่อบริโภค เช่นในลาวและในอินเดียตอนเหนือ แต่การที่สัตว์ในสกุลนี้ไม่คุกคามสัตว์เลี้ยงของเกษตรกร และหนังของมันก็ไม่มีค่าในตลาดขนสัตว์มากนัก มนุษย์จึงไม่ใช่ภัยคุกคามโดยตรงของหมาหริ่ง ปัจจุบันสถานภาพของหมาหริ่งยังไม่ถือว่าใกล้สูญพันธุ์นัก ไอยูซีเอ็นประเมินว่าไม่มีข้อมูลเพียงพอ (2551)